Widma Lyrics

Uleciał w niebo dym z ołtarzy zimy
Gdy mrozu płomień strawił serce puste
Nic już nie trzyma, nie wołają słońca
Czas ruszyć w drogę, przede mną otchłanie

W góry, co kwitną martwymi ptakami
I śniegiem wonnym i sennym jak głogi
Milczące krzykiem uśpionych potoków
I drżące pustki rozgwieżdżoną czernią

Zaszepczą wiatru śmiercią niespokojną
Słowa ostatnie wyjdą z ust kamiennych
A wtedy zaśniesz w lawin kołysaniu
Z głową na moich opartą kolanach

I wciąż przed siebie, w górę, między chmury
Po światła szlakach, między ciszy granie
W niczyją ziemię, w kraj dla bogów obcy
W wieczność tętniącą bielą i rozpaczą

I nie przystanę, nie spojrzę za siebie
Na widm korowód, co podąża za mną
I w oczy twoje wyblakłe od śnienia
I łez kryształy na wiatr nanizane

Na cichy kondukt wśród mgieł zagubiony
Jodły zgarbione pod pieśni ciężarem
W chramach wyrosłych na skraju nicości
Szepczące w ciszy modły do nikogo

Aż wyjdę w niebo, lecz iść nie przestanę
By skryć się w końcu pośród gwiazd gałęzi
By zniknąć między światów kolumnami
Z kryształowego rzeźbionymi smutku